Ontbijtkoek = GOK-rood: Eerste ingrediënt glucose/fructosestroop. Een vetarme dikmaker. Vermijden dus!
Fructose staat bij Grip op koolhydraten op de rode lijst!
Goed bericht dat er nu weer een onderzoek in een vooraanstaand tijdschrift vermeld wordt, wat bevestigt dat het toenemende gebruik van fructose weleens de mogelijke oorzaak zou kunnen zijn van de obesitasepidemie.
Gepubliceerd op: 18-03-2013 Ned Tijdschr Geneeskd. 2013;157:C1642 http://www.ntvg.nl/publicatie/671008/volledig
Wil je grip houden op je honger, je verzadiging, je calorie-inname, je gewicht en je koolhydraten beperk dan de inname van fructose.
De hoeveelheid fructose in je dagelijkse portie fruit is voldoende.
En laat de fructose gezoete dranken, koeken en snoep aan je neus voorbij gaan.
————–
Glucose verzadigt, fructose niet
————–
Hans van Maanen
Anders dan glucose lijkt fructose niet de hersengebieden aan te spreken die een gevoel van verzadiging moeten geven. Aangezien fructose vooral wordt gebruikt om bewerkt voedsel en frisdranken zoet te maken, zou hier een deel van de verklaring van de obesitasepidemie kunnen liggen. Althans, dat opperen onderzoekers onder leiding van Kathleen Page van de Yale University School of Medicine in JAMA (2013;309:63-70).
Zij lieten 20 gezonde vrijwilligers 2 maal een kersendrankje drinken, de ene keer gezoet met fructose, de andere keer met glucose, terwijl ze in de MRI-scanner lagen. Vooraf werd een scan gemaakt en bloed afgenomen, en de deelnemers gaven aan hoeveel trek ze hadden voor en na de scan. Als primaire uitkomstmaat gold het verschil in veranderingen van de perfusie rond de hypothalamus (CBF) door de suikers, daarnaast werd gekeken of andere gebieden in de hersenen eveneens verschillen vertoonden.
Binnen 15 min verminderde glucose de CBF wel significant, terwijl fructose dat niet deed.
Het verschil bleef bestaan tot 1 uur na het nuttigen van het drankje. Ook andere gebieden die met bevrediging en beloning te maken lijken te hebben, zoals insula en striatum, reageerden sterker op glucose dan op fructose. Fructose leidde ook tot een geringere toename in systemische glucose, insuline en ‘glucagon-like peptide 1’, een belangrijk spijsverteringshormoon.
De proefpersonen zelf meldden eveneens een significant verschil in vermindering van het hongergevoel en verzadiging. In dierstudies werd eveneens een verschil in effect van fructose en glucose gemeten, maar een eerdere kleine studie onder vrijwilligers vond geen significante verschillen tussen de MRI-scans.
De auteurs vermoeden een verband tussen het toenemende gebruik van fructose sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw en de gelijktijdige toename in de prevalentie van obesitas.